Stille getuigen 2; de verlaten boerderij

Ik wist dat er nog een verlaten boerderij moest zijn, vrij hoog gelegen. Ik wist ook dat er al een tijd geen stroom meer was, waarschijnlijk ook geen water. Zo'n twaalf kilometer door de 'middle of nowhere' vanaf de doorgaande weg. Tot ongeveer twee à drie kilometer voor de boerderij te bereiken per auto. Ik ging op pad op 12 augustus, verder dus nu te voet...

Hoe ver zou het nog zijn door deze 'middle of nowhere'?

Ik kom in een soort dalletje en dus door dit moerasachtige deel.
Ik hoor overal kleine watervalletjes!

Daar staat langs de kant deze wateraardbei met hommel, de plant wordt ook wel moerasaardbei genoemd.

JA, daar zie ik eindelijk iets in de verte...

maar kom eerst nog een oude zaaimachine tegen in de bosjes.

Dan moet dit de verlaten boederij zijn...

en dit de stal.

Het gras wordt niet meer gemaaid, er wordt niet meer gehooid, er wordt niet meer gegraasd.

De stal is erg gammel, maar ik durf het nog wel aan.

Een soort sneeuwschoenen.

Aan het eind de boxen voor het vee.

Het hout kan nog wel tweehonderd jaar mee.

Zal ik me in het huis wagen?

De deur was los en ik sta hier in de keuken.
Zakken met waxinelichtjes zag ik en de laatste krant was uit 2001.

Er is geen water meer, er werd hier gepoedeld met een teiltje.

Zijn spijkerbroek ligt er nog. Zijn laarzen stonden ook nog verderop, eentje was er omgevallen.

Niet meer aan de afwas toegekomen.

Er waren gasten (muizen) die nog wel genoten in deze keuken, ondanks dat de eigenaar er niet meer was.

Het laatste biertje, spiegeleitje ook misschien?

Ik ga maar liever weer weg, word toch wel een klein beetje treurig van dit geheel.

Waar hij ook is, hij vindt het vast niet erg dat ik een mooie grote bos boerenwormkruid heb geplukt.
Inmiddels heb ik ze gedroogd, ik zal er de hele winter plezier van hebben.
Ze zijn mooi op kleur gebleven.